DIALEKT |
NYNORSK |
FORKLARING |
LYD |
| T (side 7) |
|
|
|
| |
|
|
|
tøll f., flt. tælla |
toll |
stor furu |
 |
tøllar m. |
tollar |
tollbetjent |
|
tølle(re)ræ v.,-tæ |
tolerere |
gje tol, gje seg god tid til å vente |
|
tølmø m. |
tolmod |
det å vera tolmodig |
|
tølu f.flt. |
tøler |
1) reiskapar,t.d. «skomakartølu» 2) kjønnsorgana til karfolk; «tølutn» |
|
tølv |
tolv |
«tålltæ”: tolvte, «tølv stykkju, æi hæil tylt», ei tylft |
|
tølænjiv m. |
tollekniv |
stutt kniv til å telgje med |
|
tønkle f. |
tonkle |
jentunge; «væslæ tønkle, følji mæ på alt» |
|
tøpp m. |
topp |
hårlugg (på kar og hest) |
|
tørvælæggji v.,-la |
torvleggje |
dekkje med torv; «tækkji» |
|
tørvøl m. |
torvvol |
langsgåande stokk nede ved raftet på tak, som held torvet på plass,
festa med «tørvølkroka» (av brisk) |
|
tøte m. |
tøte |
1) tott, to, stoff; «dæ æ og tøte i di tye»: det er godt stoff i det tyet,
2) sinne, sinnelag, uro, brålynde; «dæ va æin svær tøte i dæi kare» |
|
tøttæ f. |
tøtte |
jente; «væslæ tøtta» |
|
tøvæ v.,-dæ |
tove |
(om ulltøy) |
|
tøy |
tyd eller tøyg |
i uttrykket «han va kji so tøy»: han var ikkje borte, greidde seg nok |
|
tøygæn m.bf. |
tøygen |
om noko som gav etter eller vart strekt, elastisk; «dæ ga tøygæn» |
|
tøyji se v.,-gdæ |
tøye seg |
1) kaste opp, 2) strekkje seg; «injin æ so liten anna´n lyt bøyji se,
o injin æ so stor anna´n lyt tøyji se» |
|
tøyr m. |
tøyr |
mildare vêr som tærer på snøen, regn og sol om kvarandre |
|
tå |
(ut) av |
«ko vil du jera tå dessan?»; «gå tå»; tå vægji»; «tå laji»: ikkje måte på;
«vaskæ tå te hælgæn»: vaske til helga, jf. «lurdasvask» |
|
tåang m. |
tåang |
1) berr, tåen mark, 2) tida straks etter sledaføret var slutt eller rett før snøen kom |
|
tåe m. |
tåe |
berr mark |
|
tåg f. |
tåg |
reim, opphavleg laga av tæger, difor namnet |
|
tåji m. |
tåge |
trekjerald med små hol, opphavleg laga av tæger, brukt til å forme kvitosten i |
|
tåkkæ f. |
tåkke |
snøfri, berr mark eller veg; «køyræ på tåkkun» |
|
tåle |
tåleg |
ganske, nokolunde; «tåle bra»: ganske bra |
|
tån f., flt. tæna |
tå |
(«titil, totil, spelaros, muggæfru, o store gubbælæistn el. storætåne»: namn på tær);
”totelatn”: barnespråk om tær |
|
tånæ v.,-a |
tåne |
bli berr mark |
|
tått m. |
tott |
hårdusk; „dei roko i tåttatn på koraræ“. Sjå „engjatått“ |
|
tåttast te v.,-ast |
tottast til |
samlast litt etter litt, så det så vidt greier seg |
|
tåtæflæskæ f. |
tåteflaske |
|
|
tåug |
taug |
langsam, ordknapp, sein; «tåug te prate»: prate seint |
|
tåus f. |
taus |
ugift kvinne som har fått barn («låusingongji») |
|
