DIALEKT |
NYNORSK |
FORKLARING |
LYD |
S (side 6) |
|
|
|
|
|
|
|
skur m. |
skur |
regnskur |
 |
skurræ v.,-a |
skurre |
bremse (med ein stav eller med føtene) |
|
skurut |
skurut |
«dæ æ skurut»: når det ofte kjem regnskurer. Også sagt om ustadig venskap, t.d. |
|
skurvæ f. |
skurve |
skorpe på sår |
|
skuræ v.,-a |
skure |
1) skure, skrubbe, 2) «skuræ på»: drive på, 3) «la dæ skuræ» |
|
skuhslæ m. |
skusle |
eit bord til å skuve atti eit le, leet kallast «skuslæ-lé» |
|
skuhslæ på v.,-a |
skusle |
skyte meir og meir fart utforbakke; «skusslæ på mæ arbæi»: få fart på arbeidet |
|
skut n. |
skut |
plass for eit eller anna, under tak mellom to tømra hus, t.d. «læssæskut» i løa |
|
skuvæ v.,-dæ |
skuve |
flytte på, dytte bakfrå; «dæ skuvast på»: det skyt fart, det går fortare og fortare (utfor) |
|
skval n. |
skval |
1) det ein skylde av koppar og skåler (vart nytta til kalvedrikk), 2) tunn, dårleg kaffi,
suppe el.l. |
|
skvala v.,-a |
skvala |
1) gulpe opp att (om spedborn), 2) å skylja av det meste før ein vaskar |
|
skvaldræ v.,-a |
skvaldre |
skravle, t.d. om ungar, også brukt om skjorer |
|
skvalægg n. |
skvalegg |
ubefrukta egg |
|
skvamplæ v.,-a |
skvalpe |
|
|
skvinklæ v.,-a |
skvinkle |
skvalpe litt, søle litt |
|
skvæktæ v.,-a |
skvekte |
skvulpe, renne over p.g.a. rørsle |
|
skvælji v., -ldæ |
skvelje |
gulpe, kaste opp (om vaksne folk); ”skvælgen sto”; jf. ”skvala” |
|
skvættén |
skvetten |
skremd |
|
skvættæ v.,
skvatt, skvøtte |
skvette |
skvette, kvekke |
|
skøa v.,-ddæ |
skoda |
sjå vel på; «skøa se fyry»: m.a. om jenta som kom på vitjing til garden dit ho skulle
giftast (også kalla «sjå se te») |
|
skøddæ m. el. f. |
skodde |
tåke |
|
skøkk m. |
skokk |
flokk; «æin hæil skøkk» |
|
skøkkle m. |
skokle |
drag for plog eller harv; «æine skøkklen»: det eine draget |
|
skøkklæ v.,-a |
skokle |
«skøkklæ o gå»: gå rart, unormalt, «ranglént» |
|
skøkklæ
fallsdagen m.bf. |
skoklefallsdagen |
merkedag 3. juni, då skulle våronna vera unnagjort |
|
skøkklæsjyr |
skokleskyr |
om hest som er redd for å gå i skjæker eller skoklar |
|
skøllént |
skollent |
om ei høgd eller ein stad som er godt synleg, der ein ser vidt omkring |
|
skøllæ v.,-tæ |
skolle |
ruve og lyse opp, synast godt i lendet; «dæ kjæm te å skøllæ bra» |
|
skølm f. |
skolm |
tunn del av noko, t.d. av ein nagl |
|
skølmæknapp m. |
|
knapp med varetrekk utanpå |
|
skølt |
hovud, skolt |
hovud på menneske. (skalle vart kun brukt om dyrehovud) |
|
skønk f., flt.
sjænka |
skank, skjenker |
fot, brukt om lange føter, om føtene til ein som er «lang uppi fue»: langbeint |
|
skønkæ v.,-a |
skunke |
halte med eit spesielt ”gøngælag” (ganglag); også sagt «skonkæ» |
|
skøra på hødne |
skora på horni |
få årringar på horna (kyr får ein slik ring for kvar kalv dei har fødd, på den måten kan ein
sjå kor gamle dei er). Uttrykket vart brukt i overført tyding, om folk;
«ho skøra duvæle på hødne»: ho tek til å bli gamal |
|
skøra v.,-a |
skora |
felle eit tre eller dele i stokkar |
|
skørr f. |
skòr |
1) berghylle, utskot, 2) trapp framfor senga i stova |
|
skøru f. |
skòre |
laga med kniv i tre, kutt, sår |
|
skøtlo n. |
skotlo |
også kalla «finnkulæ»: samanrulla og pressa kuler av hår som fanst i magen på nokre
sauer og kyr. Vart oppskore og blanda med vatn, brukt som medisin mot ymse sjukdomar på dyr |
|
skøttræ v.,-a |
skotre |
glytte, lure seg til å titte på |
|
skøtu f. |
skote |
stengsel for dør |
|
skøvast v.,
skuvdest |
skovast |
1) bli skuvd hit og dit, att og fram, 2) minke; «skøvast tå» |
|
skøvlæ v.,-a |
skovle |
gå fort og tungt |
|
skøvut |
skovut |
ulikt, ujamnt (òg om tilværet) |
|
skøvvæl m. |
skovl |
uthola lite trebrett, 1) brukt som ause i ei «mjølbølu»
2) brukt til å kaste «drøsén» når dei treska med tust, sjå «kastæskøvvæl» |
|
|
