DIALEKT |
NYNORSK |
FORKLARING |
LYD |
M (side 3) |
|
|
|
|
|
|
|
mott |
mott |
1) disig og varmt, jf. «moént», 2) «mott attlæinæ»: mo aleine, heilt aleine |
 |
motæbøru f. |
motbør |
motgang |
|
motælag n. |
motlag |
avtale om å møtast; «jera motælag» |
|
mukkæ f. |
mukke |
flokk, hop; «æi ongæmukkæ» |
|
muldrén |
muldren |
som lett går sund eller smuldrast |
|
muldræ v.,-a |
muldre |
knuse, smuldre |
|
mullæ v.,-a |
mulle |
mumle, prate (eller nynne) lågt eller inni seg; «jikk o mulla o søng» |
|
mulæband n. |
muleband |
band over mulen og nakken på naut |
|
mun f. |
mon |
hjelp, gagn; «dæ æ mun i minder»: det er hjelp i mindre. "Dæ muna kji": det hjelpe ikkje
|
|
mundering f. |
mundering |
gjerne om uniformen og utstyret til soldatane |
|
munhsle* |
munsleg |
1) triveleg, t.d. om ei triveleg oppleving ein ikkje hadde venta, 2) som munar,
som hjelper godt |
|
munnvalén |
munnvalen |
om måten nokon uttrykkjer seg eller snakkar for seg på. Jf. «olhag» |
|
munti |
mon i |
som det er mon (gagn) i, som ein kan vera tilfreds med, motsett: «umunti» |
|
munæ v.,-tæ |
mone |
mone, hjelpe, lindre; «dæ muna gøtt»: det monar godt |
|
muras n. |
muras |
smått avfall, rusk og rask i vedskålen, jf. «donk» |
|
muru f. |
mure |
1) smittsam sjukdom (overtru); «få muru på se», 2) heksekost på bjørk; «murukvåst» |
|
murræ v., -a |
murre |
|
|
muræ v., -a |
mure |
”dæ mura o værkji” |
|
muskæ v.,-a |
muske |
1) regne smått, 2) klyppe skjeggstubbane av seg ved hjelp av «muskæ-sjære»
(brodérsaks) |
|
muskædundræ
f. |
muskedunder |
tung munnladningsbørse |
|
musæskuln
m.bf. |
museskurden |
når mysene samla «føddnæ» (s.d.) og anna som dei laga seg til for vinteren med |
|
mykjivøle |
mykjevore |
i meste laget |
|
myklæ v.,-a |
mykle |
«myklæ o gråtæ»: hikste og gråte, smågråte |
|
myljo |
mellom |
|
|
myljojevan |
mellomgjevande |
mellomlag; «dæ va kji noko myljojevan»: det gjekk opp i opp, det vart hipp som happ,
likt bytte |
|
mynstræ v.,-a |
mønstre |
rettleie, halde styr på |
|
mæ |
med |
1) med, 2) også, i tillegg; «du mæ» |
|
mæa |
medan |
«imæa»: imedan; ”ei litn kjæring gjere mykji mæa ei stor snur se” |
|
mæggæ f. |
megge |
baus og myndig kvinne, også brukt som skjellsord |
|
mæin f. |
mein |
skadeverknad, noko som hindrar, fysisk og psykisk; «jera nokon te mæins»:
gjera noko gale mot nokon, skade nokon |
|
mæinhaldæ v.,
-helt |
meinhalde |
tvihalde, slik at den eller det ein held ikkje får rå seg sjølv eller blir flytt på |
|
mæinkrok m. |
meinkrok |
ein som er vrangviljug og kan gjera andre til meins |
|
mæinkæ v.,-a |
meinke |
vera til hinder eller til skade for nokon, på ein måte som merkast. Jf. «mæin» |
|
mæinlys n. |
meinlys |
lys som fell dårleg, meinsleg, for synet |
|
mæinsle |
meinsleg |
til hinder, vanskeleg |
|
mæis f. el. m. |
meis |
berameis for folk, kløvmeis for hest |
|
mæistærle |
meisterleg |
framifrå, ypparleg |
|
mæiæljå m. |
meieljå |
ljå med skjold, brukt til å slå («mæiæ») korn-åker med |
|
mælde f. |
melde |
1) korn ferdig til å bli malt, 2) meldestokk, ugras i åkeren |
|
mældæ v., -a |
melde |
om å få kornet ned i jorda, sjå ”pikkæ” |
|
mæling f. |
mæling |
fire dekar, tilmålt med ei «mælingstøng», uttrykket brukt i samband med slått eller skurd |
|
mælm m. |
malm |
«jøddn-mælm»: jernmalm |
|
mælmæ f. |
malme |
feit furu, som inneheld mykje tjøre; «mælmén furu» |
|
mæltæ v.,-a |
melte |
1) fordøye, 2) ha maltet i bryggerøsten |
|
mæntæ v.,-a |
mente |
vera omhyggeleg i praten, drive på lenge for å få sagt noko greitt nok eller fint nok;
«væra mæntén» |
|
mærg m. |
merg |
mjuk, feittrik masse i hole bein |
|
